Finał ogólnopolskiego turnieju prezenterów dyskotekowych

Założeniem naszego bloga była próba porównania telewizji publicznej i komercyjnej. W przypadku współczesnej telewizji w Polsce, obiegowy wniosek, wynikający z powyższego zestawienia nie wiele różni się od opinii specjalistów. Oba zdania brzmią następująco: W erze, w której bliżej jest do neo- niż paleo-tewizji, stacje publiczne nie mają zbyt wielu szans z telewizją prywatną. To w tej ostatniej kształtowane są nowoczesne wzorce, które później – z lepszym bądź gorszym skutkiem – przejmuje TVP. Poprzestanie na powyższej konkluzji, a w konsekwencji tego porównywanie, na przykład, emitowanych w 1 programie TVP Wiadomości z tvnowskimi Faktami nie ma większego sensu. Albo mówiąc inaczej, nie jest zgodne z zasadami fair play. Trzeba bowiem pamiętać, iż to telewizja publiczna była pierwszą w Polsce, to ona kształtowała przez długie lata postawy i gusta telewidzów.






Stanisława Ryster, prowadząca emitowany w TVP2 teleturniej Wielka gra, nauczyła Polki – na długo przed lekcjami stylu Jolanty Kwaśniewskiej – jak należy elegancko siedzieć. Do dziś nie trzeba chyba żadnemu Polakowi tłumaczyć kim są i co robili w telewizji Krystyna Loska, czy Adam Słodowy.


Co niezwykle istotne legendy TVP nie funkcjonują wyłącznie jako element przeszłości. Wynika to jasno z artykułu Postmodernizm i społeczeństwo konsumpcyjne autorstwa Fredrica Jamesona, fundamentalnego dla rozwoju światopoglądu postmodernistycznego tekstu.
Jak bowiem pisze Jameson:

„Oto cały nasz współczesny system społeczny zaczął stopniowo tracić zdolność przechowywania przeszłości, żyjąc w wiecznej teraźniejszości i wiecznej zmianie.”

Odpowiedzią na życie w schizofrenicznie permanentnym czasie teraźniejszym jest dla Jamesona moda na retro oraz – wynikające z niej – filmy nostalgiczne. Ich styl:

„wkracza jako kolonizator nawet w te odmiany dzisiejszego kina, które posługują się współczesnymi realiami.”

Nostalgiczne filmy oraz cała retro-kultura postmodernizmu permanentnie czerpią z klimatu przeszłości, przywołując minione czasy poprzez ich ikony i mity. W polskim wydaniu za objaw tej „słabości” postmodernizmu uznać można kino Janusza Majewskiego, albo postać Nikodema Dyzmy, która powraca co kilka dekad w co rusz to nowych odsłonach. (W 1956 roku Jan Rybkowski nakręcił film Nikodem Dyzma z Adolfem Dymszą w tytułowej roli, w 1980 roku powstał serial Kariera Nikodema Dyzmy z Romanem Wilhelmim w roli głównej, natomiast w 2002 roku Jacek Bromski nakręcił Karierę Nikosia Dyzmy, w którego wcielił się Cezary Pazura.)

Taki sam mechanizm funkcjonuje również w telewizji. Niewątpliwie TVP posiada najdłuższą i najbogatszą historię z pośród wszystkich nadawanych w Polsce stacji i coraz szerzej zaczyna z niej korzystać (nie tylko w corocznych powtórkach peerelowskich seriali w czasie sezonu ogórkowego…). Przykładem tego jest program HITY DEKADY, emitowany w TVP2. Telewizyjne show, którego gospodarzem jest Marcin Daniec stara się odtworzyć klimat minionych czasów za pomocą dawnych melodii, anegdot, jak również przedmiotów kultu. Hitem może okazać się zarówno słynna telewizyjna lista przebojów 30 ton, jak i wyśmiewany obowiązek uczestniczenia w pochodach pierwszomajowych.

O swojej przeszłości TVP przypomina również na stronie internetowej, na której znajduje się zakładka RETRO. W niej odnaleźć można zarówno teksty dotyczące historii i ikon Telewizji Polskiej, jak i emitowane w przeszłości materiały audiowizualne. Niektóre z nich są szczególnie warte obejrzenia. Dla wytrwałych czytelników naszego bloga przygotowałam specjalną play listę hitów RETRO TVP:
Miejsce 5. - Spekulanci (1971 r.)
Miejsce 4. - Restauracja „Złota Kaczka” (1969 r.)
Miejsce 3. - Kosmetyka dla gospodyń domu (1967 r.)
Miejsce 2. - Jugosłowiańska oferta zimowa (1972 r.)
Miejsce 1. - Finał ogólnopolskiego turnieju prezenterów dyskotekowych (1983 r.)